Vijf jaar zonder verkiezingen, dat zou deze regering de ademruimte geven om het land grondig te moderniseren. Heel wat hervormingen werden intussen ook al daadwerkelijk doorgevoerd, denk maar aan de taks shift, de loonnorm, de flexi-jobs of het volledig hernieuwde erfrecht. Ook de resultaten worden stilaan tastbaar voor de burgers. Het aantal vacatures staat op het hoogste niveau in vijftien jaar, de lasten op werk nemen af, het terreurniveau en de criminaliteitscijfers dalen, etc. Het gaat op verschillende vlakken de goede kant op met het land.

Maar sinds begin dit jaar lijkt de hervormingstrein van deze regering plots stoom te verliezen. Cruciale dossiers zoals het energiepact, de zware beroepen of de aankoop van gevechtsvliegtuigen dreigen te worden ‘uitgesteld tot na de verkiezingen’. Nochtans blijven de uitdagingen waar het land voor staat huizenhoog: de begroting is nog steeds niet in evenwicht, de arbeidskrapte wordt steeds nijpender, de werkgelegenheidsgraad stijgt niet snel genoeg en de files blijven maar aangroeien. Maar in de Wetstraat maakte men zich de voorbije maanden vooral druk over zaken zoals het campagnelied van de Rode Duivels. De straffe taal die gebruikt wordt op sociale media staat niet in verhouding tot de daadkracht die de laatste tijd nog aan de dag wordt gelegd.

De hervormingspauze die zich sinds begin dit jaar van de Wetstraat dreigt meester te maken, staat in schril contrast met de ‘hervormingsTGV’ die president Macron tegenwoordig door Frankrijk laat razen. In amper een jaar tijd voerde hij verschillende hervormingen door die decennia lang geblokkeerd zaten, zoals een nieuwe ontslagregeling, een fiscale hervorming en verstrengde migratiewetten. Macron ging zelfs een krachtmeting aan met de ‘cheminots’, die nu al een maand lang het Franse spoor platleggen. Toch zegt hij ‘jusqu’au bout’ te zullen gaan om ook de SNCF te moderniseren. Desalniettemin noemde een Vlaamse partijvoorzitter Macron nog een ‘wishy-washy president waar we niet veel van moeten verwachten’. Laten we veeleer een voorbeeld nemen aan de hervormingsijver van Macron, die doorzet ook al vertaalt zich dat tijdelijk in minder goede peilingen.

In eigen land dreigt de nakende lokale kiesstrijd in Antwerpen, Gent, Kortrijk en andere steden en gemeenten waar ook nationale kopstukken aan deelnemen de nationale hervormingstrein vroegtijdig stil te leggen. Nochtans gaan de gemeenteraadsverkiezingen helemaal niet over het federale beleid, gelukkig maar. We hebben er alle belang bij dat de lokale campagne geen negatieve invloed heeft op de werking van de nationale politiek. In de vorige legislatuur heb ik nog mee getimmerd aan een nieuwe kieswet die er voor gezorgd heeft dat deze regering over de volle vijf jaar kon beschikken om het land te hervormen, zonder geplaagd te worden door verkiezingskoorts. We gaan die vijf jaar nu toch niet reduceren tot vier omwille van de gemeenteraadsverkiezingen?

Ongeveer een jaar geleden dreigde de federale regering al eens in een impasse te belanden. Toen bracht het zogenaamde ‘kumbaya’-overleg alsnog een relance. De regering heeft opnieuw nood aan een kumbaya-moment. De Vlamingen hebben geen boodschap aan een rondje zwartepieten, en al helemaal niet aan vervroegde verkiezingen. Het Paasakkoord was een eerste stap in de goede richting, maar er is meer nodig. Het is hoog tijd dat de regeringstoppers nog eens samenzitten om te komen tot een laatste groot politiek akkoord van deze legislatuur. Deze regering werd op poten gezet om het land vijf jaar lang te moderniseren. Meer dan een jaar voor de eindmeet in zicht is, mag ze niet plots stilvallen omwille van de gemeenteraadsverkiezingen. Ons land kan zich het komende jaar geen ‘surplace’ veroorloven.

Verschenen op de Tijd.be.