Relanceplan

‘Waarom spreekt die man altijd maar over croissants?’ vroeg de dochter van een collega toen de Franse president Hollande op het scherm verscheen. ‘Croissance’ of ‘groei’ is het nieuwe socialistische mantra. Nochtans heeft geen enkele partij het monopolie op groei. Tijdens een commissievergadering vroeg ik ‘of iemand tegen groei is?’ Niemand, zo bleek. Iedereen is voor groei. Het gezond verstand zegt dat als iederéén voor iets is, het wel irrelevant moet zijn. De vraag is dus niet of we groei willen, maar wel hoe.

Sommigen zien groei als tegengesteld aan ‘wurgende besparingen’. Zo wordt de illusie gevoed dat we de schuldencrisis kunnen overwinnen door … meer schuld aan te gaan. De Franse minister van financiën Moscovici spant de kroon door het Frans tekort te willen wegwerken ‘zonder te bezuinigen’. Daarmee reduceert hij zelfs de voormalige Belgische minister van begroting Guy Mathot tot koorknaap. ‘De schuld is vanzelf gekomen en zal dus vanzelf weer weggaan’… Deze kromme uitspraak heeft alvast het voordeel dat het duidelijk is dat er over de noodzaak van begrotingsdiscipline wél grote meningsverschillen bestaan. Net daarom diende ik een voorstel in tot grondwettelijke verankering van het principe van de ‘gouden regel’: in economische goede tijden moeten we reserves aanleggen. Het politiek ideologische paradijs was immers al te vaak de snelste weg naar een budgettair en economisch kerkhof. Enkel door onze schuld af te bouwen raken we ooit onder het juk van irrationele speculatiegolven uit.

De ‘vraag van 1 triljoen euro’ is dus hoe we uit de crisis kunnen groeien, zonder de schuld te verhogen. Dat kan enkel door structurele hervormingen. Laten we hiervoor vertrekken van de naakte cijfers. België is de meest open economie ter wereld. Onze export staat in voor 80% van onze welvaart. We verliezen evenwel steeds meer marktaandeel, ook in vergelijking met de buurlanden. En het verwerven van marktaandeel is haast rechtstreeks gecorreleerd aan de arbeidskosten per eenheid product. Sinds ’96 is de loonkosthandicap per eenheid product van ons land ten aanzien van de buurlanden toegenomen met ongeveer 10%. Een hervorming van ons uniek systeem van automatische indexering van de lonen is hierbij niet zaligmakend, maar wel noodzakelijk.  Zulke hervorming is mogelijk zonder het belangrijkste voordeel ervan op te geven, en tegelijk de nadelen voor de tewerkstelling in te perken. Zo stelt professor economie Peersman voor om de lonen te koppelen aan de inflatiedoelstelling van de ECB. “De ECB bepaalt elk jaar een inflatietarget van pakweg 2 procent, dat ze ook gemiddeld blijkt te halen. […] Dan verlies je gemiddeld geen koopkracht. Zo sluit je loon-prijsspiralen uit en kan je je nooit uit de markt prijzen, omdat je het gemiddelde van de eurozone hanteert.”

Het is slechts één van de vele intelligente structurele hervormingen die duurzame groei opleveren zonder de toekomst te belasten. We hebben ook nood aan verdere activering, een dual education system, tax shift, enz. In de aanbevelingen van de EU zit voor ons land al heel wat ‘eten en drinken’. Maar ik wil hier niet meeheulen met de N-VA, die de Europese aanbevelingen in de media ronduit heilig verklaart. In het parlement bedraagt het aantal van hun wetsvoorstellen die hieraan uitvoering geven evenwel zero punto zero zero …

De Belgische economie lijkt het dit jaar een half procentje beter te zullen doen dan verwacht. Voor sommigen is dat al het signaal om de teugels te vieren. Zo kondigt de liberale minister van begroting Chastel prompt aan de begrotingsbesprekingen uit te stellen tot na de lokale verkiezingen. Hij vergeet dat we geen sprint lopen, maar een marathon.

Duurzame economische groei ontstaat niet door de geldkraan van de overheid open te draaien, ook niet door ronkende mediaverklaringen, maar wel door een niet aflatende stroom aan hervormingen. Less talk. More walk!

Laat een reactie achter:

Uw e-mailadres zal niet worden gepubliceerd.

Site Footer