De snelste manier om de oorlog in Oekraïne te beëindigen is en blijft de totale steun van de VS en de EU voor Oekraïne. Vorige week koos Trump evenwel voor de totaal omgekeerde strategie. Hij ging in op de belangrijkste eisen van Rusland en noemde Oekraïne een ‘dictatuur’. Daarenboven legt hij Zelensky een deal voor waarbij het meer economische grondstoffen moet afstaan dan Duitsland bij het Verdrag van Versailles uit 1918.
Door Oekraïne op deze manier enig perspectief op duurzame veiligheid (en welvaart) te ontnemen, rest het geen andere keuze dan door te vechten. De ommezwaai in de houding van de VS zal niet leiden tot een snelle vrede, maar zal de oorlog net langer doen duren dan indien de VS voluit achter Oekraïne was gaan staan.
Laten we dan ook niet spreken over ‘vredesonderhandelingen’. Indien de VS vasthoudt aan deze onbegrijpelijke strategie zal het de agressie van Rusland ten aanzien van Europa niet stoppen, maar vooral aanwakkeren. In 1938 dacht de Britse premier Chamberlain ook dat hij Hitler kon pacificeren met een ‘vredesakkoord’ over de Duitse inval in Tsjecho-Slovakije.
Trump stelde in het verleden dat zijn steun voor de NAVO en Oekraïne afhankelijk was van de bereidheid van de EU om meer te investeren in defensie. In München sprak vice-president Vance evenwel een half uur lang over het uiteendrijven van de Europese en Amerikaanse politieke waarden, maar met geen woord over Oekraïne. Trump ziet de EU en Oekraïne niet als politieke bondgenoten, maar hooguit nog als afzetmarkten.
Het gat dat de VS dreigt te laten vallen, moet nu door de EU worden ingevuld. De EU was al veruit de belangrijkste geldschieter van Oekraïne, maar we zullen nog veel meer moeten doen. In zekere zin is het Oekraïense leger de voorafspiegeling van een Europees leger. Zij vechten ook voor onze veiligheid. Massale Europese steun moet Oekraïne helpen om zo lang mogelijk te blijven strijden totdat de voorwaarden voor duurzame veiligheid vervuld zijn.
Er zijn decennia waarin weinig verandert. En er zijn weken waarin zich decennia afspelen. Vorige week was zo’n week, voor heel Europa. De EU is nog steeds een economische reus, maar het blijft een militaire dwerg. Dat moet en kan veranderen. De Europese investeringen in defensie bedragen sinds kort 2% (ter vergelijking: 3,2% door de VS). Hopelijk durven de nationale lidstaten nu eindelijk over hun eigen schaduw heen stappen om werk te maken van meer geïntegreerde Europese militaire capaciteit, vooralsnog binnen de NAVO. De aankomende verkiezingen in Duitsland (en Polen) zijn cruciaal om grote stappen vooruit te kunnen zetten. Een coalition of the willing moet de voorhoede vormen, andere lidstaten zullen volgen. Europa moet nu vechten voor haar overleven!