Ik citeer niet bepaald vaak Marc Coucke, maar recent had hij overschot van gelijk wanneer hij waarschuwde voor de alarmsignalen die komen uit onze economie, vooral in Vlaanderen: ‘Er komt een vloedgolf van herstructureringen op ons af. Een andere job vinden, zal over vijf jaar niet zo vanzelfsprekend zijn als vandaag.’
Die vloedgolf is trouwens al volop aan de gang. Het aantal faillissementen lag in de eerste helft van dit jaar op het hoogste peil in twintig jaar. Het ligt in Vlaanderen daarenboven heel wat hoger dan in Brussel en Wallonië! Het is vooral ondernemend Vlaanderen dat klappen incasseert door het wegzakken van onze concurrentiekracht. Daarenboven is de Vlaamse economie sterk gelieerd aan de Duitse, die zo zwak presteert dat er luidop gesproken wordt over ‘de zieke man van Europa’. Als het op economisch vlak regent in Berlijn, dan druppelt het in Vlaanderen…
Het blijft verbazen dat de faillissementen van Van Hool en Audi niet tot meer urgentie in de Wetstraat hebben geleid! Het klopt dat heel wat van de ontslagen werknemers snel ander werk vinden. Maar de huidige krapte op de arbeidsmarkt heeft de pijnscheuten in onze economie totaal verdoofd. Zo was er bijv. ook geen aandacht voor het rapport van de Hoge Raad voor Werkgelegenheid die als eerste punt aanstipt dat de jobcreatie aan het stilvallen is, in het bijzonder in de private sector. Vorig jaar was de helft van de jobcreatie trouwens gesubsidieerd door de overheid! Zonder private jobcreatie komt de welvaart in Vlaanderen onder druk te staan. Er is trouwens ook amper aandacht voor het feit dat de werkloosheid sinds dit jaar opnieuw (fors) stijgt, ook hier merkelijk hoger in Vlaanderen dan in de rest van het land…
In plaats van zelfgenoegzaam de welvaart in Vlaanderen als vanzelfsprekend te beschouwen, is er vooral nood aan sense of urgency over broodnodige socio-economische hervormingen om het tij te keren!