Enkele maanden geleden ging mijn vorige blog ter ziele. De Australische hosting-maatschappij waarop mijn blog draaide, ging onverwacht op de fles … en sleurde in haar val ook mijn twee websites mee de dieperik in. Niet alleen petervanrompuy.be, maar ook filmbespreking.be verdwenen van de ene dag op de andere van het net. Ik moest machteloos vaststellen hoe mijn twee geesteskinderen als water tussen mijn vingers glipten.
De geglobaliseerde, digitale wereld kan een vloek zijn. Maar elk ‘nadeel heb se voordeel’. Met de hulp van vrienden van Vlaanderen tot in de Oekraïne is petervanrompuy.be nu opnieuw online. In een nieuwe jasje en met een nieuwe titel: Politico-Shock.be. Kwestie van een zo breed mogelijk publiek aan te spreken met interesse voor wat leeft in de politiek en de samenleving. Zolang Filmbespreking.be niet opnieuw tot leven is gewekt, vindt u hier ook occasioneel een filmbespreking, geschreven samen met mijn broer Thomas.
Voilà, ik heb mijn digitale tong terug.
En sinds de recente premier-wissel beschik ik ook opnieuw over een ongebonden politieke tong.
Ik ben helemaal klaar om wat extra politieke decibels door de nieuwe media te laten schallen.
Mijn eigen mening ken ik al. Ik ben dan ook vooral benieuwd naar uw mening, over de politiek en onze toekomst. Deze blog is van alle toeters en bellen voorzien om een dialoog alle ruimte te geven.
Laat het digitale debat beginnen.
4 reacties On Nieuwe blog online
Ik ben zoals altijd benieuwd wat dit zal geven, veel plezier met de nieuwe online speeltuin zou ik zeggen…
aangezien uw snelle vorderingen door de politiek als zoon van dacht ik dat uw kritische blik vertroebeld zou zijn. Al deze belangrijke dingen hebben doen vergeten dat u mij nog een antwoord beloofd had om mijn hersenspinsels bij uw speech nieuwjaar 2009. Aangezien al deze themas nog actueel zijn stuur ik hem u ter herinnering in de hoop toch een origineel antwoord te mogen meepikken
Blij dat u terug bent en veel succes Luc Kiebooms
Reactie op de toespraak van Peter van Rompuy januari 2009
Peter
beste wederwensen, uw speech heeft weg van Obama, en hoewel ik geen Obama fan ben, geniet ik altijd van dit soort geëngageerde toespraken. Veel moed geduld en vooral op de eerste plaats “inzicht” toegewenst, waarbij de oude taboes gesloopt worden en nieuwe richtingen en oplossingen binnen de christen democratische principes worden (her)opgebouwd.
Zoals ik u reeds vroeger schreef heb ik enige twijfel of uw christen democratie en de mijne wel op mekaar lijken. Om nog eens een poging te wagen taboes te doorbreken wil ik toch enkele andere gezichtspunten onder uw aandacht brengen.
1° Economische crisis: het marktsysteem zonder regulator waarbij steeds winst wordt voorgespiegeld maar niet de risico’s en waarbij niet alleen bedrog getolereerd wordt door gebrek aan controle maar zelfs aangemoedigd, leidt tot de huidige crash. Nu zie ik wel dat snel de staatskas wordt uitgekleed om banken bij te staan, maar ik vind nog steeds niet een plan dat een duidelijke werkzame controle voorziet. We zijn intussen bijna een vol jaar in crisis als ge de aanloop en duidelijke tekenen die toen genegeerd werden meetelt.
2° De vergrijzing, in uw speech vergeet u “de ontgroening”, gemakshalve, maar dat is juist “het taboe” dat ik u gaarne zou willen zien slopen.
De studie van Delta Lloyd stelt:
19% van de Belgen heeft kinderen uit een vorige relatie
30% van de Belgische gezinnen met kinderen leeft niet volgens het traditionele gezinsmodel
1 ouder op 5 krijgt kinderen met meerdere partners
35% van de gezinnen met kinderen van Belgen jonger dan 30 jaar zijn eenoudergezinnen; Alimentatiegeld, opvoeding en organisatie van de kinderen en nakomen van afspraken zijn de grote struikelblokken tussen ex-partners; 45% van de Belgen vindt homo-ouderschap OK 10% van de volwassen Belgen woont in bij zijn ouders en 62% van de Belgen vindt dat ze daar zo lang mogen blijven als ze willen
33% van de alleenstaanden kunnen zich een eigen woning veroorloven vergeleken met 62% bij de doorsnee Belg. Nieuw-samengestelde gezinnen maken vijf keer meer een testament op dan het Belgische doorsnee gezin
75% van de klassieke gezinnen zijn tevreden over gezinsleven, slechts 67% NSG en 51% EOG. De algemene tevredenheid van de Belgen varieert in functie van de levensvorm: Samenlevenden (getrouwd of samenwonend, met of zonder kinderen) hebben het beter dan alleenstaanden (75% vs. 47%) en binnen de groep samenlevenden zijn de NSG het minst tevreden over hun gezinsleven (67% vs. 77%) of levenstandaard (50% vs. 58%).
“De evolutie naar ontgroening wordt vertolkt door de slogan “het land loopt leeg.” Twee ontwikkelingen zullen elkaar versterken: de dalende fysische vruchtbaarheid en het dalend geboortecijfer. Als het lage geboortecijfer van vandaag nog aanhoudt, kan met zekerheid voorspeld worden dat er over 25 jaar nog minder kinderen zullen geboren worden – zelfs als de vruchtbaarheid tegen die tijd zou toenemen. De reden is dat de cohorte vruchtbare vrouwen over een kwart eeuw hoe dan ook kleiner zal zijn dan vandaag. Kinderen zijn niet meer zo populair. Er komen meer één-kind gezinnen, en sommigen zullen bewust kiezen om geen kinderen te hebben.” (ut Maatschappelijke tendensen) De actieve welvaartstaat gaat uit van diegene die werkt. Wie niet werkt, is niet – maar wat dan met al diegenen die niet werken? (idem) De gezinsvormen worden steeds meer verscheiden. Er zijn gezinnen met slechts één ouder; er zijn instabiele gezinnen en gezinnen met een hernieuwde stabiliteit; er ontstaan nieuwe verhoudingen en nieuwe vormen. De gevolgen van deze diversiteit zijn even uiteenlopend.
– De bestaansonzekerheid neemt toe, door éénoudergezinnen en door gezinsverbrokkeling.
– Relaties van kinderen en tegenover kinderen worden complexer. De relaties die kinderen onderhouden worden ook ingewikkelder omdat hun ouders zelf achtereenvolgens verschillende relaties hebben met hun eigen broers en zusters, met hun halfbroers en halfzusters, met hun stiefbroers en stiefzusters.
In dat kluwen is de enige echte band die overblijft die tussen moeder en kind. De intergenerationele solidariteit verloopt via de vrouwen: binnen die relatie bestaat er een plichtsbesef.
Ook de evolutie naar kleinere gezinnen heeft verstrekkende gevolgen voor gezins- en familiale relaties. Zorg zal minder door het gezin, en meer door professionelen opgenomen worden. Er wordt minder beroep gedaan op de familie, waardoor het sociaal weefsel nog losser wordt.
“Wie vandaag halsstarrig vasthoudt aan de oplossingen van gisteren, bereidt de toekomst niet voor, maar belast ze” (Peter Van Rompuy, Nieuwjaar 2009)-
Wat zien we vandaag als oplossingen in de christendemocratische middens? Let wel: uiteindelijk heeft de zogenaamde christendemocratie aan alle wetten mee gestemd die de gezinsontbinding inluiden, of versnelden, of bevestigden. Dit onder de aanvoering van een (al)machtige lobbygroep waarvan Miet Smet ( Mevrouw Martens) zeker een exponent is (geweest). Gedurende jaren is emancipatie gelijkgesteld met vrouwen die “moesten” gaan werken, hun kinderen droppen (in créches) en carrière maken.
Het basis vertrouwen tussen mannen en vrouwen, die moeders en vaders werden, en zo voor hun gezin zorgden in een mekaars aanvullende “rol”, werd decennia lang op geniepige manier en openlijk vernietigd. Onder Dehaene Minister van Sociale Voorzorg 1werd een document uitgegeven Beleidsnota april 1987 op pag. 76 De demografische kritische fase ligt bij de overgang van twee naar drie kindergezin, jaarlijks zouden een 20.000 geboorten meer moeten gerealiseerd worden.” (om onze sociale zekerheid in stand te houden via het repartitiesysteem.) Op dat ogenblik werden er reeds twintigduizend geaborteerd en waren de gezinnen met drie kinderen met 48% afgenomen!!
Geen enkele praktische politieke maatregel werd voorgesteld. Intussen produceerden en produceren de vrouwen in het ‘arbeidsproces’ meer gelijkgestelde dagen dan effectief economisch gewerkte dagen en dat is tot op vandaag zo! In plaats dat ze dus moeders met kinderen waren, zijn ze op grote schaal nu werkloze/ zieke/invalide vrouwen geworden, die nu dan pensioen opeisen. Zeker er zijn er enkele die aan dat patroon niet beantwoorden , maar een realistische kijk op betrouwbare statistieken zal u toelaten het taboe van de aantallen succesvolle werkende vrouwen te slopen.
Intussen is er slechts in feite 1 enkel maatregel, in het kader van “gezinspolitiek” en verzoening met de arbeid, (en de rest is woordenkramerij,) met name: “kinderopvang.”
Een tweede zekerheid is dat er voor elk groot en complex probleem een oplossing bestaat die duidelijk, eenvoudig, simpel en vooral heel fout is. (Peter Van Rompuy)
Waar de mensen wel in willen geloven is een politiek die de problemen niet opsomt, maar ze wil aanpakken. Een politiek die niet vertelt wat iedereen wil horen, maar wat ze moeten weten; Een politiek die zijn verantwoordelijkheid niet schuwt, maar ze opneemt, ook en vooral wanneer het moeilijk gaat. (Peter Van Rompuy)
Voorstel tot oplossing niet exhaustief maar taboedoorbrekend
Hierbij dan een uitgeschreven reeks gedachten om U een zinvolle bespreking aan te bieden die de taboes doorbreekt:
vooreerst toch dit: elke oplossing van de vergrijzing stelt keuzes. Er zijn er op dit ogenblik drie:
– langer werken,
– immigratie
– dringend werken aan meer kinderen, want de tijdbom tikt
een zekere Michael Murphy (wath’s in a name), London School of economics, stelt op 14 maart 07 in een werkgroep Eu. Parlement: als we niets doen aan de geboorten en we willen dezelfde zorg voor senioren als nu, dan zullen we langer werken tot ons 76 (zes en zeventig jaar)
Ofwel migratie: als we vergelijken met de 1995 niveau 4,3 werkenden voor 1 senior dan zou de netto immigratie 15 (vijftien) maal dat moeten zijn, of in 2050 zou een driekwart van de bevolking na 1995 immigranten zijn.
Daaruit volgt de conclusie dat er een “mix” van oplossingen zal zijn, maar een “louter” economische, is , -denk ik( Luc Kiebooms)- , niet het hele antwoord.
Zo goed als een (te) snelle toename van de bevolking een economische destabiliteit kan teweeg brengen, is een bevolkingsimplosie zover ik aanvoel een even grote destabiliteit , niet alleen sociaal maar ook economisch.
De economie is een “menselijke” activiteit, niet die van exclusief robotten.
Mijn ideeën zijn bedoeld om de “moedwillig reeds decennia lang vergeten” pijler namelijk geboortenimplosie en bevolkingspyramide op zijn kop, “praktijk” aandacht te geven. Dit probleem is dus “complex” vergt multipele maatregelen waarvan ik alleen de grote lijnen aangeef.
De vraag arbeid en gezin kan niemand nog uit de weg gaan. Maar het doorbreken van taboes veronderstelt voorafgaande voorwaarden die behoren tot het gezond verstand:
– het moederschap en kinderen baren was steeds een noodzakelijk fysiologische vrouwen activiteit.
– De gelijke “kansen” zijn dus nooit “gelijk”, ze zijn “evenwaardig”.
Daaruit volgt dat in plaats van het “moederschap” (dat tot 1968 geëerd werd) naar het verdom hoekje te wijzen en iedere vrouw alleen maar als “sex partner” te bekijken, en vrouwen te gebruiken (en zoals ‘paars’ deed, na gebruik weggooien als het je niet aanstaat, nog minder dan een vodje papier,) houd ik een pleidooi voor een “valorisatie” van het “moederschap binnen het gezin” als noodzakelijke sociale functie.
Mannen moeten dus voor “moeder” “betalen”.
Nu weet ik dat bedrijven uiteraard in termen van “kosten” denken, en selectief de neiging hebben om alleen een kostenbril op te zetten.
Vooraf: “Hedendaagse Leefvormen: feiten en opvattingen KUL Geraldine Dupont 2004-5 Verhandeling licentiaat sociologie) en “vrouw en arbeid en kinderen, attitude (tegenover kinderen) t.o.v. arbeid, Jansen (2005-6 KUL Verhandeling licentiaat sociologie); website http://www.cbgs.be (bv Christine Van Peer)
Jansen stelt vast dat een stabiel gezin, het huwelijk als we dat 100% geven voor ‘kinderen’ dan is samenwonen 50% zo efficient en alleenstaand 15%.
Het huwelijk in het kader van kinderen is voor beide partners het meest bevredigend, en stimulerend om ook een stabiele “arbeids-” relatie met een duidelijke performantie op het werk en stabiliteit aan te houden. Zeker wanneer er kinderen zijn, die dus een bijkomende motivatie zijn om hen inderdaad maximale kansen te geven.
Toch is er een duidelijk onderscheid tussen het ideaal, 2,27, de kinderwens 1,94 en de realiteit, 1,37. (Van Peer) Zeker bij de mannen is er een groot probleem eerst als ze 40 jaar zijn wordt hun kinderwens meer dan net niet 2, terwijl dit reeds 2 is bij vrouwen van 20 jaar! op die leeftijd denkt een man helemaal niet aan kinderen!! (cfr. parlementaire commissie voor abortus, aandringen bij jeugdigen op abortus en , probleem toenemende abortus na het 2de kind bij jeugdigen! (op aandringen van de vader??)
Er is dus een ernstig spanningsveld.
Het probleem ligt in het gebrek aan de concrete kennis van “fertility awareness” een soort analfabetisme van de kennis van eigen vruchtbaarheid (cfr Germaine Greer) en al hoe jeugdiger opstarten van de “pil”. De context van vaderschap, met zijn verantwoordelijkheid, is totaal verdwenen. Het mannelijk egoïsme, ten koste van wat ook, maakt dat een kind-onvriendelijke situatie wordt geschapen. Wanneer dit nog wordt afgestraft door maatregelen die anti- kind zijn, zoals financiële discriminatie voor de thuisblijvende moeder en kleine kinderen, is het hek van de dam.
De reden van zogenaamd ‘wachten’ met kinderen komt overeen met de mannen die eerst veel later aan kinderen willen beginnen . Deze hebben veel minder kinderen in het vooruitzicht dan vrouwen. Bij groeiende echtscheiding, het alleen wonen of slechts samen wonen zonder huwelijk, zijn er dan zoveel redenen van suboptimaal te functioneren. De 20,000 abortussen/jaar zijn dan de klap op de vuurpijl.
Uit arbeid en gezin
Jansen stelt, nadat correctie is gemaakt voor huwelijk, samenwonen of alleen blijven, dat hoe hoger de studiegraad, hoe later het eerste kind en hoe minder kinderen. Verder geniet een stabiel beroep zoals zorg/onderwijs de voorkeur gezien de verenigbaarheid met en het minst nadelig qua carrière voor het moederschap.
Daaruit volgt
Ouderschap is een definitieve stap en behoort to de orde van de “zelfrealisatie”. Sociaal ligt er een serieuze druk op het moederschap vooral. Ook een tweede kind is in veel gevallen een sociaal goed gevoel. Daarna wordt het meer een probleem. (finaciëel? man die verder weigert? etc)
Misschien moet de werkgever het ‘gezinsaspect’ eens in zijn eigen bedrijf meten,: hoezeer het rendementsverschil tussen stabiele “gezinnen” met kinderen en losse instabiele situaties. Mijn ervaring met deze instabiele (gezins)situaties is desastreus! Maar misschien veralgemeen ik vanuit een vooroordeel.
Waarom mogen studenten niet huwen?
Het ‘samenwonen’ is desastreus het cultiveert het mannelijk egoïsme en ‘hypothekeert het gezin’, het leidt uiteindelijk tot kinderloosheid omdat de mannen te lang in feite verwende kinderen blijven! Een soort sterk verlengde puberteit die nooit ophoudt!
Welke maatregelen moeten worden overwogen om als het huwelijk er is, de studies verenigbaar te maken met kinderen?
De basis moet een financiering zijn van “gehuwde studenten” de reeds bestaande financieringen uitbreiden lijkt niet onoverkomelijk, noch wat betreft kindergeld noch wat betreft studiebeurzen, noch wat betreft ‘vakantiewerk’.
Aangepaste studie methoden voor moeders met kinderen ontwikkelen, cfr. meer computer inschakelen, alternatieven voor verplicht lesaanwezigheid etc…
Indien een subsidiëring van huisvesting en beperkte aanvaardbare kinderopvang bestaat kan dit mogelijk zijn. Verder zijn de grootouders dan ook heel wat jonger, en kunnen de werklozen of brugpensioen oudere grootvaders/moeders vanuit de babyboom tijdperk (voor beiden zijn 726662 in 2006 in aantal!) mee instaan?
ter overweging in mijn voorstellen vormt dit een totaal pakket:
1° jonger aan kinderen beginnen en drie jaar per kind ‘ouderschaps’ tijd hebben
dit veronderstelt dus een bijdrage van ALLE mannen voor het moederschap,
het gaat om 115000 geboorten per jaar, maal drie jaar dus zo’n 350,000 jaren.
Indien echt de volledige “kinderwens” zou vervuld worden per vrouw 2,8 kind per vrouw voor België, dan gaat het om een totaal van 115000*3jr*2,8 vrouwenjaren. Of per vrouw om een periode van kleine 9 jaar. Actueel met slechts 1,37 à 1,48 kind per vrouw dus minder dan de helft.
2° Al zou een iemand 100% renderen vanuit zijn “bijscholing” dan is het “verlies” bij de vrouw – moeder/ per kind 6,5% (zijnde drie jaar op een loopbaan van 45 jaar als de discriminatie met de man is weggewerkt).
Dit tegenover het vooruitzicht van de +11 jaar langer werken voor pensioen, (zoals door Murphy aan het Europees parlement werd voorgeschilderd cfr. supra ) is misschien toch een keuze??
3° In het licht van de voorspelde arbeidsduur verlenging, nu reeds voor vrouwen een verhoging van hun pensioenleeftijd tot 65, dan is het maar logisch dat diegenen die moeder geweest zijn of nog worden dit verdisconteerd krijgen (dus die drie jaar/kind).
Een opleiding om heropname in het arbeidsproces zal bij sterk gemotiveerde vrouwen die ik verwacht na voltooiing van hun fysiologisch moederschap zeker renderen. (Misschien meer dan bij de mannen!)
4° De industrie moet mij eens eerst uitleggen waarom ze tolereert dat er zoveel “oudere” werklozen zijn.
Het moederschap is een betere investering dan ‘nutteloze’ ‘gedwongen’ werkloosheid van oudere werknemers.
5° Het gaat dus om “de tewerkstelling” in het algemeen, het creëren van “economische” arbeidsplaatsen. Zover ik kon achterkomen is dat voor vrouwen niet gebeurd.
6° een belangrijke factor is het afstemmen van werk op kinderen vandaar de zorgsector met aangepaste werktijden voor complementariteit vaders en moeders, en /of aangepaste vervoer. Hierbij moet de werktijd en de schooltijd op mekaar worden afgestemd eveneens het vervoer, waarbij bv ouders met ‘hetzelfde openbaar vervoer’ hun kinderen naar school brengen en dan doorgaan naar huw werk en ze ook gaan afhalen hetzij de vader hetzij de moeder hetzij ‘smorgens de vader en ’s avonds de moeder etc..
7° werkloosheidsval: het afstemmen van arbeid van de vrouw op de kinder en gezinszorg, beiden gaan samen bgezien haar noodzakelijke fysiologische situatie bij zwangerschap en geboorte, is een beter oplossing en zonder werkloosheidsval die toeneemt wegens de kosten van kinderopvang!!
8° Duidelijke “gezin”sbijslagen en fiscale voordelen naargelang het stijgend kinderaantal. “Gezin” is dan we monogaam heteroseksueel gezin dat inderdaad beschermd moet worden zodat het in stand blijft, omdat dit de beste oplossing voor de kinderen is, die uiteindelijk onze toekomst zijn.
9° Kwaliteitszorg van eigen moederschap is goedkoop, tegenover de dure opvang baby-batterijën. Het resultaat van kindercrèches op termijn met hechtingsstoornissen, agressiviteit, (onverklaard zogezegd,) en kinderspychiatrie en uiteengevallen gezinnen etc. kosten meer dan het verlet van drie jaar van een moeder, bij behoud van een harmonisch gezin.
BESLUIT
Voor studenten: vrije keuze van huwelijk. Aangepaste voorzieningen voor moederschap en kinderen. Dus ik beschouw de opleiding om vrouwen in het arbeidsproces te betrekken niet als te verwaarlozen, maar ik vind het argument van deze kost selectief en wat hypocriet is van de werkgevers , terwijl zij de kost van het brugpensioen en oudere werklozen toch zonder veel gevoelens in de nek van de gemeenschap dumpen.
Binnen het budget voor de jeugd: wat men noemt “care” , duidelijk ‘de reële prijs voor contraceptie’, SOA, steriliteit, Medisch begeleide vruchtbaarheid, kinderopvang, etc..,in ogenschouw nemen en “care” voor de ouderen: de (te) dure instellingen wegens gebrek aan gezinsopvang, waarbij dan een logische oplossing wordt gestimuleerd: ‘euthanasie’!
Dus ik pleit voor een geheel van maatregelen waarbij het gezin en MOEDER en KIND, op de aangepaste leeftijd, zeker tussen 20 en 25 jaar, centraal staan. De valorisatie van de jonge vrouwen en mannen tot volwassen gedrag en niet een verlengd pubergedrag. Dit kan alleen als geëmancipeerde vrouwen persoonlijk geteachd zijn wat betreft hun ‘fertiliyty awareness, zodat beiden mannen en vrouwen in volle respect voor elkaar deze kunnen beleven, en niet later plots allerhande extreem dure en psychisch zwaar belastende vruchtbaarheidsbehandelingen moten ondergaan, en ophouden met tienduizenden abortussen maar elk onverwacht kind kunnen aanvaarden.
Dit vraagt van mannen een volwassen houding tegenover het vaderschap, misschien zullen ze dan meer aangepast zijn om zich in te zetten voor huishoudelijke taken. Ook dit behoort tot een wezenlijke emancipatie.
Dit gaat in tegen de progressieve zogenaamde geëmancipeerde kinderloze vrouwen die nog snel op latere leeftijd een kind “nemen” omdat dat ook erbij hoort. Zij zien én hun gezin (als er al een is) en hun kind(eren) niet als een echte waarde en opdracht, maar als een “hebben”. Zij hebben eerst het ervan ‘genomen’ en genoten! ze moeten zoals de abortuscentra dat zo mooi zeggen nog “zoveel doen”. Wat, zeggen ze er niet bij, maar het draait egocentrisch om hun persoontje en daaraan offeren ze alles op, zelfs het leven van hun kinderen!.
Voor de werkloosheidsval: aangepaste woon werkverkeer en uren, in plaats van dure kinderopvang met nepstatuten. Solidaire taakverdeling ook naar de babyboom grootouders in het kader van kinderen.
Voor de ouderen: gezinsopvang voor de heel ouderen door de ‘bruggepensionneerden??
*
* *
korte samenvatting
De fundamenten van de Belgische verzorgingsstaat en de regelingen van de sociale zekerheid steunen immers in belangrijke mate op het principe van de intergenerationele solidariteit. Het pensioenstelsel bijvoorbeeld is gebaseerd op het repartitiesysteem: de huidige actieve bevolking staat ondermeer in voor de financiering van de pensioenen. Een dalende vruchtbaarheid heeft op middellange termijn echter een kleinere actieve bevolking tot gevolg die de sociale lasten van een steeds groter wordende groep ouderen moet dragen. Het risico bestaat dat bij een doorgedreven daling van de vruchtbaarheid de structuren waarop onze welvaartstaat is uitgebouwd na verloop van tijd niet meer werkbaar zullen zijn.
Globaal voor de bevolking
Geboorten: vervangniveau ideaal: 2,27
nu overdreven immigratie
toenemende: abortus (25% Brussels gewest bij de immigranten!!)
CARE: kinderkribben
Instellingen voor ouderen
rust verzorgingstehuizen
neiging tot euthanasie als ultieme oplossing!
CURE: zinvolle geneeskunde “pathologie” behandelen
medische interventie in de vruchtbaarheid beperken
in contraceptie, de echte kostprijs!! en in medische begeleide kinderwens.
Beperking zinloze ‘esthetische’ chirurgie
WERKENDEN quid controle op ziekte en invaliditeit
Werklozen: blijvend of tijdelijk
pensioenen voor de ‘moeder’ voor elk kind drie jaar
beperking van brugpensioen
echte pensioenen
SCHOLING: types onderwijs aanpassen aan gezin en kind vriendelijke gezinnen
Univ’s huwelijk en kind vriendelijk maken
Post-unives
permanente opleiding
Verschillende studies richten zich op de mate waarin gezin en arbeid wel of niet gecombineerd kunnen worden en trachten vanuit deze invalshoek de vruchtbaarheidsdaling te verklaren. De basisstelling is dat er op het niveau van individuen en gezinnen een spanning optreedt tussen gezin en arbeid die er toe leidt dat het krijgen van kinderen wordt uitgesteld of zelfs afgesteld.
Maar individuen worden in hun beslissingen over vruchtbaarheid en de aard van hun arbeidsmarktparticipatie ook beïnvloed door factoren op het institutionele, geaggregeerde niveau, en dan voornamelijk wat betreft de ideologische oriëntatie van de staat ten aanzien van gezin en arbeid.
Een nieuw politiek gegeven is dat een betere combinatie van het gezins- en beroepsleven als een essentieel onderdeel is opgenomen in het nieuwe project van de actieve welvaartsstaat. Maar verschraald tot institutionalisering van kinder en ouderenzorg in plaast van menswaardige “care”.
Maar kan de formele kinderopvangsector een antwoord bieden op de spanning tussen gezin en arbeid? Het belang van de rol van kinderopvang mag dan wel een regelmatig aangehaalde factor zijn in deze relatie, maar haar belang staat zelden expliciet centraal in onderzoek. Noch haar kwaliteiten noch haar neveneffecten zijn bekend en getoetst, dat is een taboe!
tot slot Peter Van Rompuy
‘When you’re going through hell. Keep going.’ In moeilijke tijden, mag je vooral niet opgeven, maar moet je blijven geloven in je overtuigingen en principes.
Wel, de economische crisis ontspoorde vorig jaar helemaal op het ogenblik dat iets verloren ging wat niet in kredieten valt uit te drukken, namelijk vertrouwen. We hebben niet alleen nood aan een financiële injectie, maar ook aan een injectie aan mentale veerkracht, verantwoordelijkheidszin en vertrouwen.
Deze revival van onze christendemocratische waarden, staat in schril met wat andere partijen te bieden hebben
Het veld ligt dus helemaal open voor een christendemocratisch herstelplan met een evenwicht tussen het stimuleren van de economie en het vrijwaren van de overheidsfinanciën, met een evenwicht tussen overheidscontrole en vrijheid voor ondernemerszin.
Wel, we hebben geen tijd meer te verliezen om in actie te schieten. De vergrijzing, het klimaat en de economie wachten immers niet op de politiek. En de beslissingen die we de komende weken, maanden en jaren moeten nemen, zullen een bepalende invloed hebben op de toekomst van een hele generatie.
Welnu, dit is net een periode waarin de meerwaarde van jongeren in de politiek het grootst kan zijn.
Jongeren staan immers vrij. En net dankzij deze vrijheid zijn wij perfect geplaatst om oude, voorbijgestreefde taboes te slopen en nieuwe deuren wijd open te gooien.
Maar wat betekenen wilskracht, verantwoordelijkheid en jeugdige creativiteit zonder geduld? Niets. We moeten ten volle beseffen dat we vandaag niet door een politieke, economische en ecologische storm varen, maar door een klimaatsverandering. Dit vereist een aanpak op de lange termijn. Het herstel van het vertrouwen is immers een werk van lange adem.
Wie overtuigt is dat hij in de juiste richting loopt, moet dus vooral blijven lopen, dwars doorheen barre tijden, zoals die waar wij vandaag voor staan
We mogen niet de vergissing maken alleen te rekenen op onze politieke leiders om aan de toekomst te bouwen. Dat moeten we in de eerste plaats ook zelf doen, in ons gezin, in onze vriendenkring, in onze gemeente, in onze eigen leefwereld.
dag luc,
ben het even nagegaan, meestal reageer ik op uw input, maar toegegeven, niet altijd.
het gezin zal meer dan ooit centraal staan. naast uw argumenten voeg ik er nog de tendens tot cocooning aan toe. kijk maar nr de explosieve groei van de verkoop thuisapparaten, doe het zelf apparaten, de hype van thuis koken voor vrienden, online thuis werken, … en wat als straks de olieprijzen door het dak gaan?
(t)huis staat terug centraal in ons leven
het gezin wordt zo ook het referentiepunt bij uitstek voor onze waardeninvulling: kwali-tijd met familie en vrienden is helemaal back
peter
Good luck met uw nieuwe blog Pete!Ziet er goed uit! Elke